Uziomy otokowy i fundamentowy – zasady budowy

Uziemienie budynku ma przede wszystkim zapewnić ochronę przeciwporażeniową wszystkim ludziom i zwierzętom znajdującym się na terenie obiektu, ale nie tylko. Jego rolą jest także bezpieczne odprowadzenie prądów zwarciowych i upływowych do ziemi oraz energii przepięć powstającej wskutek wyładowań atmosferycznych. Wyróżnia się trzy sposoby wykonania uziomów: pionowe, otokowe i fundamentowe. W większości przypadków zaleca się zastosowanie uziomu otokowego lub fundamentowego, więc przyjrzyjmy się bliżej zasadom ich budowy.

Ogólne wytyczne dotyczące budowy uziomów

Przy kładzeniu uziomów należy przestrzegać następujących zasad wykonawczych:

  • do stworzenia ochrony odgromowej powinno się wykorzystać naturalne uziomy obiektu, czyli nieizolowane, metalowe, podziemne części budynku/obiektów, żelbetowe fundamenty, metalowe rurociągi wodne i osłony studni artezyjskich (znajdujące się maks. 10 m od budynku) albo uziomy obiektów położonych nie dalej niż 10 m od zabezpieczanej nieruchomości;
  • uziomy trzeba trwale połączyć z przewodami za pomocą spawów, zgrzewów albo obejm lub uchwytów z zaciskami
  • w przypadku niemożności wykorzystania uziomów naturalnych trzeba wykonać uziomy sztuczne z takich materiałów jak stalowe (ocynkowane bądź pokryte powłoką antykorozyjną) czy miedziane druty, taśmy, rury, kształtowniki
  • aby zredukować różnice potencjałów między uziomami, system uziemiający powinno się podpiąć do szyny wyrównującej potencjały, niemniej dopuszczalne jest także połączenie urządzeń bezpośrednio z uziomem. Jednak w każdym z obu przypadków należy pamiętać, aby stosować połączenia o jak najmniejszych wartościach impedancji;
  • uziomy sztuczne najlepiej wykonać jako uziomy otokowe – należy je układać na głębokości przynajmniej 0,6 m, w odległości przynajmniej 1 m od zewnętrznej krawędzi ścian budynku i nie mniejszej niż 1,5 m od wejścia do obiektu, przejścia dla pieszych, metalowych ogrodzeń;
  • rezystencja uziemienia piorunochronu powinna wynosić mniej niż 10 Ω;
  • przed przystąpieniem do wykonania instalacji odgromowej trzeba uzyskać informacje na temat rezystywności gruntu, a w razie potrzeby ją oszacować;
  • długość uziomu dobiera się przez porównanie promienia powierzchni chronionej otokiem z minimalną długością dla danego poziomu ochrony odgromowej, jaką został objęty budynek, oraz rezystywności gruntu, na którym się znajduje.

Uziom otokowy

Uziom otokowy to układ typu B. Wykonuje się go na zewnątrz budynku w formie pętli, przy czym jeśli zamknięcie obwodu nie jest możliwe, otok może zostać zakończony pionowymi uziomami. Do jego zrobienia przeważnie wykorzystuje się stalową, ocynkowaną ogniowo taśmę. Elementy układa się na głębokości przynajmniej 0,6-0,7 m, czyli poniżej strefy przemarzania gruntu, trale ze sobą łączy, a miejsca połączeń zabezpiecza przed korozją. To najprostszy i najpopularniejszy sposób uziemienia budynku.

Uziom fundamentowy

Uziom fundamentowy warto wykonać w każdym nowo powstałym budynku. Umieszcza się go w betonowym fundamencie. Wyróżnia się dwa rodzaje uziomów fundamentowych: naturalny i sztuczny. Jako uziomy naturalne wykorzystuje się metalowe i żelbetowe konstrukcje nośne, zbrojenia oraz stalowe pręty zbrojeniowe żelbetowego fundamentu. Natomiast uziomy sztuczne to pręty, płaskowniki lub kształtowniki ułożone w fundamencie i stykające się z gruntem. Uziom fundamentowy najlepiej ułożyć na etapie wnoszenia budynku, pamiętając, że w przypadku zabudowy szeregowej należy wykonać osobny dla każdego z segmentów. W porównaniu do uziomu otokowego stanowi zdecydowanie lepszą, tańszą i wymagającą mniejszego nakładu pracy opcję.

Elementy uziomu fundamentowego kładzie się w zewnętrznych ścianach, nadając im kształt oczek o wymiarach 20 × 20 m. Zachowanie tych wielkości jest kluczowe, jednakże jeżeli z jakichś powodów nie można tego zrobić, siatkę oczek należy ułożyć również pod ścianami wewnętrznymi. Sztuczny uziom w fundamencie zbrojonym prętami lub siatką wykonuje się w najniższej warstwie zbrojenia obiektu i przytwierdza do niego, używając zacisków gwintowych rozstawionych w 2-metrowych odstępach. Elementy układu łączy się trwale, zapewniając im wysoką wytrzymałość mechaniczną i dbając o ich małą rezystencję.


Możesz także przeczytać

Leave a Comment